به یاد مهریار طهوری استاد تفکر ماورایی و طب کل نگر

مهیار معلم بود، استاد عرفان بود و انسانی از نور که به نور پیوست

 
امروزه، بیشتر مردم با تکنیک مدیتیشن و تفکر ماورایی آشنایی دارند و یا حداقل یکی از تکنیک های مختلف تفکر ماورایی، مدیتیشن و یا از شاخه های علم یوگا را آموخته اند.

روز تولد کیهانی من به تاریخ ۱۵ مرداد در مدرسه تفکر ماورایی واقع در جاده قدیم تهران از زیر مجموعه دانشگاه ماهاراشی ماهارش یوگی در آمریکا که با مدیریت مهرناز و مهریار طهوری اداره می شد، به وقوع پیوست. 

مهرناز برای اولین بار مانترا را در یک اتاق کوچک برایم زمزمه کرد و از آن سال های دور به یادگار همچنان مانترا در همه هستی با من همراه هست. دوره های علم شناسی یوگا، گیتا شناسی (کتاب آسمانی هندو)، دوره های عرفانی در شمشک، تکنیک مدیتیشن،‌ آساناها یوگا و سیدها و دیگر دوره های تفکرماورایی و آموزش آشپزی گیاهی همه خاطرات نورانی است که از آن سال های تاریک ایران برای من باقی مانده است. 

در سال های خفقان و آشفته کشور، روزهای پر از اضطراب و دلنگرانی، روزهای پس از جنگ که همچنان صدای موشک و بمب در خواب به سراغمان می آمد، گشت های خیابانی امر به معروف و نهی از منکر «ثارالله»، در آن روزهای تاریک و غم انگیز دبیرستان افتخار آشنایی با خواهر و برادر روحانی و معنوی، مهرناز و مهیار طهوری را داشتم. آن روزها مانند این روزها تکنیک های مدیتیشن و تفکر ماورایی و عرفان بی الله برای جامعه ما بسیار غریب و گاها زشت و دور از عرف بود و حکومت شدید با چنین مراکزی برخورد می کرد. ما می بایست آنچنان فکر می کردیم که آقایان حکومتی می گفتند،‌ آنچنان می کردیم که آقایان دستور می دادند و خود حق انتخاب گرایش فکری و دگرزیستی را نداشتیم.

مهریار برادر بزرگتر مهرناز با چهره ایی نورانی، قدی بلند و صدایی گرم و دلنشین و با نگاهی به آرامش کیهان در دوره های هفتگی هر پنج شنبه که همه مدیتورها در خانه کوچک، صمیمی، گرم و مهربان خانواده طهوری به دور هم جمع می شدند، از فلسفه تفکر ماورایی می گفت، از جنگ بین کرشنا با بدی و در نهایت پیروزی خوبی بر بدی و تسلط نور بر تاریکی، از مثبت اندیشی و تمیز کردن ذهن از زشتی ها و از فکرهای منفی و رهبری و مدیریت رفتار براساس نیکی و نه انتقام جویی، بدی، کینه جویی و از علوم کوانتوم فیزیک تا پزشکی آیورودا از دکتر چوپرا به ما می آموخت.

در آن اتاقی که دور هم می نشستیم و از تجربه های عرفانی خود هرکسی صحبت می کرد، تابلوی ساده ایی به دیوار بود: دو سر هردو حلقه هستی، به حقیقت به هم تو بپیوستی 

بامداد امروز خبری شنیدم که بسیار غم انگیز بود، مهیار دار فانی را به وداع گفت. خاطرات آن روزها و سال های سخت به سراغم آمدند. تبعید و دوری از وطن همه ما را جدا از هم کرده و هرکدام در گوشه ایی دورافتاده از یکدیگر، می میریم. 

چندخط را برای او نوشتم و برای خواهر زیبا و مهربانش مهرناز که بسیار شجاعت و دلیری به خرج دادند و در آن دوره وسطایی که گروهی از یک فرقه خاص به اجبار برهمگان ظلم و جور می کردند و هر تکنیکی به غیر از خرافه های فرقه خود را حرام و گناه کبیره می دانستند، فرصتی را برای ما فراهم کردند تا بتوانیم با هم  برای روزهای نورانی آینده و رهایی از اهریمن دعا کنیم.

جی گورودو

اهورا نگهدار ایران باد

زن ایرانی از جنس فضایی

سی و اندی سال از تجربه تلخ شورش ۵۷ به نام انقلاب اسلامی در ایران می گذرد. زنان و مردان ایرانی به امید دستیابی به آزادی های سیاسی، در شرایط هیجانی و شور و حال انقلابی، نه تنها به آزادی نرسیدند، بلکه حقوق اولیه انسانی خود را نیز از دست دادند. در این میان، زنان بعنوان نیمی از جمعیت ایران، اولین قشری بود که به زیر یوق استبداد دینی نظام تمامیت خواه کشیده و نقش و جایگاه آنان در جامعه به مرور محو شد. اجرای قوانین و احکام ضد بشری بر پایه ضدیت مطلق با حقوق و سهم زنان از خانواده گرفته تا عرصه های مختلف اجتماعی، فرهنگی همچون، حجاب اجباری، تحقیر و توهین در ملاء عام، خشونت، بی حرمتی، شلاق های خیابانی، سنگسار، حق چند همسری برای مردان، حقوق مربوط به طلاق، حضانت فرزند، دیه، ارث، برابری حضور در ورزش، موسیقی و غیره، به ابزاری در دست حاکمان مذهبی برای سرکوب زنان در جامعه تبدیل گردید.

در طی گذر از این سال های تلخ، زنان ایران همواره با پایبندی به روش های صلح جویانه و به دور از خشونت، برای احقاق حقوق بنیادین خود تلاش نمودند و در هر شرایطی در عرصه های مختلف حضور یافته و موفقیت های چشمگیری را به دست آوردند.

از نمونه های بارز آن موفقیت زنان ایرانی علیرغم همه محدودیت های اعمال شده توسط نظام آپارتاید جمهوری اسلامی در عرصه ورزشی است. رکورد جدید الهام اصغری در آب های آزاد تا ۱۸ کیلومتر بدون توقف با لباس های خارج از عرف جهانی را نادیده می پندارند و باردیگر نهادهای وابسته دولتی آپارتاید مذهبی رکورد شنا در آب های آزاد «الهام اصغری» را به بهانه عدم رعایت حجاب اسلامی در پلاژ بانوان، جایی که هیچ جنس نر وجود نداشته را تایید نمی کنند.

الهام اصغري با بيان اين كه لباس ابداعي او كاملا پوشيده است و ناظران نيز آن را تائيد كرده بودند گفت: «پوشش من به اندازه يك لباس فضانوردي آزاردهنده و سنگين است و اگر همين الان اين لباس را به تن آقاي رضازاده كنند و از او بخواهند وزنه بزند، همان لحظه دوباره از اين رشته خداحافظي مي كند.»

با همه این تفاسیر، وزارت ورزش، ثبت رکورد افتخارآفرین بنیانگزار شنای آب های آزاد را رد کرده و آن را مغایر با اصول شرعی می نامند. شرم براین نظام و قانون اساسی آپارتاید مذهبی که تنها در آینه به خود می نگرند و حقوق زنان را به طور غیرانسانی پایمال می نمایند. آپارتاید اسلامی بداند که این آینه را ما زنان ایرانی می شکنیم و چهره غیرانسانی آنها را در هم در می نهیم و زور را نمی پذیریم.

جامعه جهانی، سازمان ها و نهادهای حقوق بشری، کنشگران، مدافعین و فعالین حقوق زنان باید با حمایت وسیع خود از درخواست الهام اصغری، وزارت ورزش ایران را وادار به ثبت رکورد اونمایند. ثبت رکورد شنای ۱۸ کیلومتری الهام امروز یعنی ثبت رکورد مقاومت مازنان ایرانی است. سکوت نکنیم و از همه سازمان های بین المللی بیطرف بخواهیم تا سکوت نکنند و عکس العمل نشان دهند.

پیام الهام اصغری، قهرمان شنای آب های آزاد ایران

نمکی، نون خشکی

 پاریس شهر رمانتیک و زیبایی است. کافه های شهر با دود سیگار و رنگ قرمز شراب حال و هوای دیگه ایی داره و شب  ها نور طلایی بر ساختمان های تاریخی همه شهر را مزین کرده است.  به ویژه وقتی برج ایفیل برق برق می زنه، شهر خیلی فانتزی می شه .با همه این تفاسیر، شهر پاریس هم یک چیزی کم دارد که فقط در ایران وجود دارد.

روزها زیر نور آفتاب، صدای « نمکی، نون خشکی » آدم را به وجد می آورد. با گام های کودکانه دوان دوان از مادر نان خشک ها و چند وسیله بی مصرف خونگی را می گرفتم و خودم را می رساندم به نمکی. آنها را می گرفت و به ازاش یک کیسه نمک می داد.

نمکی اینطوری همه محله را نمک گیر کرده بود و هر روز که می آمد و داد می زد: نمکی، نون خشکی، اهالی محله می رفتند که نان خشک و یا وسیله ایی به او بدهند و در ازا یک کیسه نمک ید دار بگیرند 

خلاصه هرجای دنیا که بری، هیچ جا مثل ایران نمک گیرت نمی کنه